Reflection

Tijd om weer eens te updaten!
Ten eerste: het is vandaag Luciano's verjaardag, en hij heeft een (in Japan, tenminste) memorabele leeftijd bereikt: op je 20e mag je namelijk legaal drinken en uitgaan ;D Nogmaals gefeliciteerd, Luc!
Ten tweede wil ik mijn broertje Marco veel plezier wensen op het gala van (zijn) vanavond en in de limousine; ik wacht op de foto's!
Tot slot: iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties op mijn blog, ik doe het immers voor jullie allemaal ^^

Goed, de week is weer eens voorbij gevlogen. Morgen is het alweer vrijdag, en staat het weekend weer voor de deur (yay!). Nog geen concrete plannen, behalve voor morgenavond, aangezien we dan Luc's verjaardag gaan vieren op de bowlingbaan ;D
Met mij gaat het goed, heb het ontzettend naar mijn zin. Ben helemaal op mijn plek in mijn kamer, met alles bij de hand. Heb op dit moment alleen wat keelpijn, maar daar heb ik al middelen voor gevonden; mooi niet dat ik hier ziek ga worden! Qua huiswerk gaat het ook goed, het is niet te veel, maar wel genoeg om de studiepunten te dekken die we hier geacht worden te halen.

Luciano en ik met een onbekende Japanner,
die er zomaar bij kwam staan (hij was samen met de fotograaf) ;D

Afgelopen zaterdag heb ik eens uitgeslapen (heerlijk gevoel) en ben ik daarna met Luc de hele dag in het superdrukke maar naar mijn mening een van de leukste districten van Tokyo geweest: Shibuya. Voor wie vorig jaar mijn blog gelezen heeft, denk aan het enorme kruispunt met de niet te bevatten mensenmassa die daar om de zoveel minuten oversteekt!

Aan de Matcha Frappucino

Het was echt een heerlijke dag; super goed weer, lekker rondgestruind, aan Luc's onderzoek gewerkt en gewinkeld uiteraard. Het geld gaat er wel hard doorheen zo, dus dagen als deze moet ik een beetje doseren ;P Tevens ben ik overstag gegaan en heb ik bij de Starbucks een heerlijke Matcha Frappucino gedronken, terwijl Luc aan een Mocca mix ging, en hebben we op ons gemak uitgekeken over het drukke Shibuya kruispunt.

De zondag was wederom een rustige dag, heb ik een beetje gebruikt om uit te slapen, te wassen en huiswerk te maken. Een heerlijke rustige zondag in Tokyo, dus ^^

Maandag begonnen de lessen weer, uiteraard. Op dit moment valt er niet zoveel te vertellen over de lessen tot nu toe, behalve wat ik al gezegd heb. Alles gaat nog hetzelfde, behalve dat we nu op een iets rustiger (en beter bij te houden/te begrijpen) tempo gaan. Hoewel we nog hetzelfde boek gebruiken als in Leiden, krijgen we wel luister- en leesoefeningen die echt supertof zijn! Zo hebben we al geleerd over een bento dag, waarop leerlingen eens hun eigen lunch maken, in plaats van hun moeders. Ook hebben we een krantenstukje gelezen (het blijft moeilijk, al die kanji!) en vandaag ging het over anime (er is verrassend weinig belangstelling in mijn klassengroep voor anime xD).
Afgelopen dinsdag heb ik trouwens echt ontzettend hard gelachen; we kregen tijdens ons derde uur twee songteksten voorgeschoteld van een Japans/Amerikaanse artieste genaamd Angela Aki (ik heb het totaal niet op vrouwelijke zangers, maar zij is echt erg goed :o). Hiervan moesten we dan woorden opzoeken, en kijken of we het begrepen en dergelijke. Maar hier bleef het uiteraard niet bij. We moesten met onze groep B naar het andere lokaal (met TV), en daar gingen we een documentaire over Angela Aki kijken. En toen het liedje kwam waarvan we de tekst hadden, moesten we meezingen (iets wat op een Japanse school doodnormaal is). Nou, ik dacht dat ik het bestierf. Die gezichten van de Nederlandse studenten, terwijl onze twee docenten vol enthousiasme zongen en ons hoopvol aankeken in de hoop ons mee te sleuren in het nummer.. nou, serieus xD Maar het allermooiste was nog dat, toen de doc afgelopen was (en onze docenten gefaald hadden ons te porren te zingen), spoelde Koyama-sensei de band doodleuk terug, en zei ze: 'het is echt heel makkelijk, laten we het nog een keer doen!' Nou, toen had ik het niet meer xD MAAR, iedereen deed mee! En het klonk nog goed en harmonieus ;D

Sengaku-ji in Shinagawa

Ik ben trouwens ook al naar één tempel geweest, in Shinagawa, voor mijn onderzoek. De man die de omamori kocht, was echt aardig en ging van alles erover vertellen. Erg handig voor mijn onderzoek! En geeft me ook de energy boost die ik wel nodig heb om mijn onderzoek echt te beginnen.
Nog een leuk feitje: toen Luc en ik afgelopen maandag samen ging eten in Ikebukuro (yakitori, letterlijk gegrilde kip), werden we door twee half-dronken salary men getrakteerd op twee porties yakitori. Het grappige was dat ze ons in Engels aanspraken, en wij spraken uit goed fatsoen Engels terug.. Maar daar begrepen ze totaal niks van, dus switchen we naar het Japans.. Dat begrepen ze dan, maar dan antwoordden ze weer in het Engels, waarop het riedeltje zich weer herhaalde xD Maar goed, gratis yakitori, wie wil dat niet ;D

Mjammie!

We worden hier trouwens als een idioot volgepropt met allerlei Japanse snoep. Net toen ik dacht dat we wel alles gehad hadden, kwam Yanagizawa-san weer op de proppen met van alles en nog wat. Wie zei ook alweer dat mensen die naar Japan gaan hier afvallen? O.o Ik verdenk Yanagizawa-san ervan een import-Japanners te zijn. Gek, maar ontzettend lief xD

Een minder leuk gebeuren van deze week gebeurde gisterochtend, en heeft mij behoorlijk laten schrikken. We stonden met zijn drieën in de overvolle trein (de rest van de groep in dezelfde coupe, maar eindje van ons af), namelijk Marit, Luciano en ik. Op een gegeven moment tikte Marit mij op de schouder en zei dat ze zich niet lekker voelde en dat ze uit de trein wilde, dus ik zei dat ik mee zou gaan bij de volgende stop.
Zo ver kwamen we niet eens. Voor ik het wist (en Marit ook) was ze flauwgevallen. Ik schrok me echt helemaal dood, maar wist gelukkig mijn hoofd erbij te houden en samen met Luc hebben we haar toen uit de trein gesleurd. De Japanners waren gelukkig erg behulpzaam en maakten een pad vrij voor ons; een Japanner gaf ons zelfs Marits bagage, welke we in alle commotie natuurlijk vergeten waren.
Gelukkig gaat alles goed met Marit, waar ik erg blij om ben, maar Luc en ik waren - net als zij, natuurlijk - ontzettend geschrokken. Maar alles is goed gekomen; we kunnen in elk geval niet zeggen dat hier nooit wat gebeurt.

Goed, dat was een lange update; hopelijk was het boeiend genoeg om tot het einde af te lezen ;) Tot snel weer!

++

Mood: good
Song: This Love by Angela Aki