De eerste (lange) dag

De eerste dag in Tokyo zit er inmiddels op, maar hierbij een verslagje van de reis en aankomst.
We verzamelden rond een uur of één op Schiphol met een behoorlijke schare aan familie, kennissen en vrienden. Na een miscommunicatie (waarbij we te lang stonden te wachten op mensen die wel op tijd waren, maar ergens anders stonden) gingen we naar de incheckbalie. Een van de medewerkers zei dat als we incheckten we altijd bij elkaar zouden te komen zitten aangezien we als groep waren ingecheckt, dus het was een beetje jammer dat we erachter kwamen (na inchecken uiteraard) dat we niet bij elkaar zaten.

Sarah en ik in het vliegtuig

Na wat hartverwarmende of –verscheurende ogenblikken waarbij menig traantje werd weggepinkt (ook ondergetekende moest eraan geloven, ondanks het feit dat er eigenlijk niks om te huilen was, en werd daarbij nota bene gefilmd door een of andere tv-ploeg..), verliet iedereen zo’n beetje de hal. Bij de gate kwamen we elkaar weer tegen en stapten we het vliegtuig in. Iedereen die gekomen is om ons uit te zwaaien nog bedankt! ;D
De vlucht was rustig, te lang en af en toe saai. Nu bleek toch maar weer dat het kopen van mijn nieuwe nintendo DS niet eens zo’n slecht idee was, aangezien we –verspreid door het vliegtuig – gezamenlijk spelletjes konden doen. Slapen was een minder succesvol voornemen (dit in tegenstelling tot bijna alle Japanners, die van begin tot eind geslapen leken te hebben). Het eten was goed te doen, we kregen drie maaltijden en een oneindige hoeveelheid aan drinken. Niks te klagen dus.

Maar iedereen was toch blij toen we eindelijk aan de grond stonden en uit het vliegtuig konden. Na de standaardprocedure van immigrantenregistratie (was, zoals ik al eerder had meegemaakt, ontzettend lang duurde), ‘customs’ en bagage ophalen, konden we eindelijk naar de aankomsthal waar Dhr. Remmelink van het Japan-Nederland Instituut (JNI) al stond te wachten. Onze loodzware bagage (een aantal van ons wisten zich uiteindelijk niet aan de twintig kilo limiet te houden) brachten we naar een busje die alles naar de Weekly Mansion (waar we verblijven) zou brengen. Onze dankbaarheid was groot ;)
Per Skyliner verlieten we vliegveld Narita en reisden we in anderhalf uur naar Tokyo. En, tot ons grote genoegen, zagen we OVERAL kersenbloesem! ;D We zijn gelukkig dus nog niet te laat om dit Japanse fenomeen met eigen ogen te zien! Het feit dat je in de trein je tweezitsbank kon draaien zodat je tegenover degene achter je zit, zorgde trouwens voor de nodige lol tijdens de reis.

Op het JNI – erg mooi gebouw trouwens, met een speeltuin ernaast met supergrote sakura – kregen we lunch, een bento die erg goed smaakte. We kregen verder wat uitleg, maakten kennis met het hoofd van het instituut, en het verstaan van het Japans ging ons geloof ik goed af.
Het enige dat uiteindelijk wel balen is, is dat ons verblijf behoorlijk ver van het JNI af ligt, circa een uur inclusief wachttijd en ernaartoe lopen en dergelijke. Nou is dat verder geen probleem, maar dat betekent dus wel dat we vanaf volgende week elke ochtend vroeg moeten vertrekken om op tijd te komen. En dat die metro’s vol gaan zijn op dat tijdstip. Een invasie van buitenlanders is er niks bij.

Na ons bezoek aan het JNI gingen we – allemaal nog behoorlijk genki – naar de Ward Office in Nerima voor registratie, en dat duurde uiteindelijk uren. De levendigheid zakte geleidelijk weg en maakte plaats voor vermoeidheid, aangezien de meeste van ons al zo’n dertig uur zonder slaap gingen. Tot overmaat van ramp moest je twee pasfoto’s bij je hebben en dus moest meer dan de helft richting het fotohokje, dat serieus per persoon tien a vijftien minuten in beslag nam, alleen maar voor het maken van een paspoortfoto. Dan gaat het Nederland toch sneller en zonder onnodige rompslomp!

Nou, uiteindelijk – de meeste van ons half slapend en/of chagrijnig – vertrokken we naar de Weekly Mansion, waar we eindelijk naar onze kamers konden. Het is een prima kamer, de grootte (dertien vierkante meter) valt erg mee ondanks dat het klein lijkt; ik kan mijn spullen goed kwijt en echt álles is aanwezig aan dagelijkse apparatuur. Van moeheid wist ik niet eens wat ik wilde gaan doen, of waar te beginnen ;P

Opgewekt door een verfrissende douche, wisten we allemaal nog wel de energie op te brengen gezamenlijk te gaan eten. In tegenstelling tot in Nederland moesten we hier juist de kraan van koud water helemaal opendraaien en die van heet water maar een klein stukje om te voorkomen dat we levend verbrandden… Aangezien een groep van veertien naar Japanse begrippen – en zeker in ons ‘kleine’ district – nogal groot was, splitsten we op, en ik ging met zes anderen naar de Yoshiya, waar ik een kom overheerlijke rijst – niks is lekkerder dan Japanse rijst – met biefstuk en als bijgerecht salade at. En na nog wat rondgelopen en geshopt te hebben in de plaatselijke combini’s, vertrok ieder naar zijn kamer, wetende dat we morgen om 8.30u weer paraat moeten staan in de lobby…

Overigens, het weer is hier goed, lekker veel zon en een aangename temperatuur – wat een verschil met de temperatuur in augustus! ’s Avonds was het zelfs nog behoorlijk fris. Verder staan ook hier in de straat veel sakura – super gaaf – en deze week hebben we het nog rustig hoewel we elke dag wat te doen hebben. Vanaf volgende week begint het taalprogramma en dan is het gedaan met de rust!

+++

Mood: tired
Song: none